Το τελευταίο διάστημα, μετά την εκλογική νίκη του συριζα, έχει αναδειχθεί ένα κίνημα υποστήριξης στην ελληνική κυβέρνηση με αιχμή τις θεσμικές διεκδικήσεις εντός της ευρωπαϊκής ένωσης και των μηχανισμών αυτής. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι η ΕΕ είναι ένας δομικά καπιταλιστικός άρα και εχθρικός υπεροργανισμός και θεωρώντας ότι τα επιχειρήματα περί ενός πιο εξανθρωπισμένου καπιταλισμού είναι παντελώς κενά περιεχομένου, θα προχωρήσουμε στην παρακάτω ανάλυση περί του ρόλου της ΕΕ, το αδιέξοδο της παραμονής εντός αυτής και συνεπακόλουθα το μάταιο της επιλογής της στήριξης των κυβερνώντων από μερίδα των από τα κάτω της κοινωνίας μέσω συγκεντρώσεων σε πλατείες κτλ.
Η ΕΕ, είναι ένας οικονομικός και σύμφωνα με τις διακηρύξεις της και πολιτικός οργανισμός που τα κράτη που την αποτελούν συμμετέχουν ως ισότιμα μέλη. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η ΕΕ και οι θεσμοί που την απαρτίζουν είναι πεδίο άσκησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Τα αφεντικά μέσω της παγκοσμιοποιημένης πλέον οικονομίας, θέλουν το κεφάλαιο να ξεφεύγει από τα στενά όρια πλουτισμού μέσα στην εθνική οικονομία. Όσο για την πολιτική ενοποίηση των κρατών μελών, αυτή προσκρούει όχι μόνο πάνω στη δομή της ΕΕ αλλά και στην ίδια την δομή του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο στηρίζεται πάνω στη λογική του κέρδους άρα και της ανισότητας προκειμένου αυτό να επιτευχθεί.
Όλα αυτά δεν είναι θεωρίες, αλλά η πραγματικότητα που μπορεί ο καθένας να διακρίνει αυτό το διάστημα που διανύουμε από τις συζητήσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τα κράτη-μέλη με τις πιο ισχυρές οικονομίες ελέγχουν τους μηχανισμούς όπως την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και λαμβάνουν τις αποφάσεις εκείνες που ευνοούν τα εθνικά αλλά και τα υπερεθνικά αφεντικά, σπρώχνοντας ακόμα περισσότερο προς την προλεταριοποίηση τους από τα κάτω της κοινωνίας προκειμένου να επιτυγχάνεται η πλήρης ανάπτυξη του κεφαλαίου.
Ο συριζα, από τη μεριά του, εντοπίζει το πρόβλημα όχι στην καρδιά του, αλλά στη μη σωστή λειτουργία των θεσμών της ΕΕ που διαμεσολαβούνται με παράπλευρους μηχανισμούς (π.χ. Τρόϊκα) και στην κακή συγκυρία ότι στην ηγεσία της βρίσκονται βαθιά νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Εθελοτυφλούν προφανώς, καθώς η ΕΕ και σύμφωνα με τις βίβλους της για επιμέρους τομείς (παιδεία-δια βίου μάθηση, ιδιωτικά πανεπιστήμια, ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακές σχέσεις και επανοηματοδότηση εν γένει τως κοινωνικών σχέσεων κτλ) είναι δομικά προσανατολισμένη στην άσκηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, τις οποίες επιβάλλει στα κράτη μέλη της. Από την άλλη, η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση που προσπαθεί να προωθήσει ο συριζα, η πολιτική του «κοινωνικού προσωπείου του κράτους» και της όχι τόσο αυστηρής λιτότητας, έχει υπάρξει στο παρελθόν και έχει ασκηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες από τις ίδιες ηγεσίες που σήμερα εφαρμόζουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η σημερινή παγκοσμιοποιημένη φάση του καπιταλισμού, καθιστά την σοσιαλδημοκρατία ένα ξεπερασμένο μια για πάντα μοντέλο διαχείρισης του, εξαιτίας της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Για να γυρίσει στους από τα κάτω προϋποθέτει την αφαίρεσή του από τους κατόχους του, κάτι που γίνεται μόνο μέσω κοινωνικών και ταξικών αγώνων.
Ως σύμπραξη για τον αναρχικό κομμουνισμό, αντιλαμβανόμαστε ότι το προηγούμενο διάστημα χαρακτηρίστηκε από μια βίαιη επίθεση που άσκησε η συγκυβέρνηση νδ-πασοκ στους από τα κάτω της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα (εργασιακό, επιστρατεύσεις, καταστολή, ελεύθεροι χώροι, στρατόπεδα συγκέντρωσης, περαιτέρω υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος κτλ). Παρόλη την έκρυθμη κατάσταση που δημιούργησαν αυτού του είδους οι πολιτικές, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες διαμεσολαβήθηκαν από την διαφαινόμενη νίκη του συριζα στις εκλογές και τις ελπίδες που καλλιέργησε αυτός περί αλλαγής όλου του σκηνικού αν και εφόσον θα είναι ο νέος διαχειριστής του συστήματος. Με αρκετή δόση συναισθηματισμού (για πρώτη φορά αριστερά) αλλά και με όρους θεάματος, καθώς και με την αίσθηση που υπήρχε διάχυτη στο κοινωνικό σύνολο ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από την συγκυβέρνηση νδ-πασοκ, ο συριζα κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές. Το πιο σημαντικό πράγμα που πέτυχε όμως, ήταν να περάσει την αντίληψη σε μεγάλο μέρος των αγωνιζόμενων κομματιών ότι η ανάθεση των τυχών του σε μια νέα κυβέρνηση είναι αυτή που θα δώσει λύσεις στα προβλήματα και όχι ο αδιαμεσολάβητος, κοινωνικός και ταξικός αγώνας.
Σήμερα, λίγο διάστημα μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από τον συριζα, ήδη διαφαίνεται ότι μέσα από θεσμικές οδούς και μέσα από την ΕΕ, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς μια κατεύθυνση καλυτέρευσης της ζωής των ανθρώπων. Δεν μπορούν να επιτευχθούν καν οι μινιμουμ μεταρρυθμιστικές πολιτικές που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση που τόσο πολύ έχει προβάλλει σε επικοινωνιακό επίπεδο και οι όποιες συμφωνίες δεν αποτελούν παρά συνέχεια των προηγούμενων («γέφυρα» vs μνημόνιο). Και αν ο ένας άξονας είναι η δομική υπόσταση της ΕΕ, τότε σίγουρα ο άλλος άξονας είναι ότι καμία κυβέρνηση, ακόμα και αν αυτή χαρακτηρίζεται ως «φιλολαϊκή» δεν μπορεί να παραχωρήσει ούτε τα ελάχιστα στους από τα κάτω, αντίθετα αυτοί οι ίδιοι οφείλουν να αγωνιστούν προκειμένου να τα κερδίσουν. Παράδειγμα, ο αγώνας των φυλακισμένων αγωνιστών και του κινήματος αλληλεγγύης σε αυτόν που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη, παλεύοντας για την κατάργηση του κουκουλονόμου, του τρομονόμου, της βίαιης λήψης DNA, καθώς και εξέτασής του από εμπειρογνώμονα και του κατηγορουμένου και η μη λήψη DNA από μίγματα άνω των 2 ατόμων, την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και την άμεση απελευθέρωση του πολυτραυματία Σ. Ξηρού, δείχνει τον δρόμο για το πώς όταν οι από τα κάτω της κοινωνίας παλεύουν ενάντια στους δυνάστες τους μπορούν να χτίσουν αναχώματα και να παλέψουν από καλύτερες θέσεις μάχης στην διαρκή σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο.
Ως αναρχικοί κομμουνιστές, στεκόμαστε απέναντι σε λογικές συναίνεσης με τους κυβερνώντες οι οποίες αναθέτουν την επίλυση των προβλημάτων σε κάποιους ειδικούς της πολιτικής και θέτουν αναχώματα ή επιδιώκουν να αντικαταστήσουν την ανάπτυξη ενός δυναμικού και αδιαμεσολάβητου κοινωνικού και ταξικού κινήματος. Το τελευταίο είναι αυτό το οποίο θα ασκήσει πιέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, είναι αυτό που θα κερδίσει μέσω ακηδεμόνευτων αγώνων την καλυτέρευση των όρων της ζωής μας και θα χτίσει στην πράξη τους όρους εκείνους για την κοινωνική επανάσταση και την έλευση της κοινωνίας εκείνης όπου όλοι θα είμαστε συμμέτοχοι και υπεύθυνοι για τα κοινά και όχι κάποιοι ειδικοί που τους αναθέτουμε τις προσωπικές και τις συλλογικές μας τύχες.
Και στον ευρωπαϊκό νότο, ακηδεμόνευτος αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ