«Αντί να εμπιστεύεσαι την υπεράσπιση των συμφερόντων σου σε Άλλους, δες το πράγμα από μόνος σου. Αντί να προσπαθείς να επιλέξεις συμβούλους που θα σε καθοδηγούν σε μελλοντικές πράξεις, κάνε το αυτό από μόνος σου, και κάνε το τώρα! Άνθρωποι που έχουν καλή βούληση δε θα έπρεπε να κοιτάνε μάταια επί μακρόν για την ευκαιρία.
Μην ψηφίζεις!»
Γιατί Δεν Ψηφίζουν οι Αναρχικοί – Élisée Reclus
H δημοκρατία θέτει πάλι τα ψευτοδιλήμματά της στους πολίτες της χώρας, προκειμένου αυτοί να επιλέξουν τον νέο διαχειριστή-σωτήρα. Για ένα μήνα, οι ειδικοί της πολιτικής θα θυμηθούν και θα προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους υποσχόμενοι τα πάντα με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Θα προβούν σε θεαματικές συλλήψεις αγωνιστών/στριών και θα σπείρουν το φόβο ή θα καλλιεργήσουν αντίστοιχα την ελπίδα προκειμένου να γαντζωθούν στην εξουσία. Σε αυτήν τη συγκυρία, όμως, κάτι περισσότερο συμβαίνει σε σχέση με τα προηγούμενα εκλογικά πανηγύρια, ενόψει της διαφαινόμενης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Επιχειρείται να καλλιεργηθεί μια συνθήκη ξεπλύματος αυτού του σάπιου και υποβαθμισμένου στα μάτια της πλειοψηφίας των από τα κάτω της κοινωνίας, πολιτικού συστήματος. Επιχειρείται η αποκατάσταση της δημοκρατίας, παραγνωρίζοντας ότι μέχρι τώρα είχαμε αυτό το πολιτειακό μοντέλο. Επιχειρείται η εικονική επαναφορά του κοινωνικού κράτους, του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, αυτού που μέσα στον καπιταλισμό μπορεί και στέκεται δίπλα στον πολίτη προκειμένου να ευημερεί πρόσκαιρα χωρίς όμως και να πλήττονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιχειρείται η καλλιέργεια της αυταπάτης περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού, όπως και ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας και γενικώς των θεσμών του κράτους, καθώς θα κυβερνά για πρώτη φορά αριστερά.
Το προηγούμενο διάστημα, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εν συνεχεία, κινήθηκαν στην λογική της πλήρους εφαρμογής των εντολών των ντόπιων και ξένων αφεντικών, μέσω της πιστής τήρησης των μνημονίων και των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με την ΕΕ, τους δανειστές και τους μηχανισμούς επιτήρησης. Στο όνομα της ανάπτυξης των κεφαλαιοκρατών, η κυριαρχία δε δίστασε να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό των απολύσεων, της επιστράτευσης απεργών, της κατάργησης συλλογικών συμβάσεων εργασίας και εν γένει εργατικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια μέσω ταξικών αγώνων. Στο κοινωνικό επίπεδο, επιδόθηκε στη λογική της διάχυσης του απόλυτου φόβου στην κοινωνία, προκειμένου να περάσει τα μέτρα που πλήττουν ευθέως μεγάλο μέρος της. Ενεργοποιώντας τη χρυσή εφεδρεία του αστικού κράτους σε περιόδους κρίσης, ανέδειξε τους ναζί της χρυσής αυγής, ώστε να παίξουν το ρόλο του παρακρατικού και να κάνουν αυτά που η νόμιμη εξουσία δεν μπορούσε, δίπλα και σε συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής και έτσι ώστε να μπορέσει να βάλει στην ατζέντα ζητήματα που η επίλυση τους σύμφωνα με τους ίδιους χρειαζόταν πιο δραστικές κινήσεις χωρίς όμως να κινδυνεύσουν να χαρακτηριστούν ακραίοι καθώς όρισαν το άκρο ως την ΧΑ (στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράκτης στον Έβρο, φυλακές τύπου γ, αγριότητα της ΕΛ.ΑΣ. ακόμη και μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους). Εφαρμόζοντας το δόγμα μηδενικής ανοχής απέναντι στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, επιχείρησαν να καταστήσουν σαφές ότι η δημοκρατία είναι εδώ προκειμένου να επιβάλλει το αξίωμα «νόμος και τάξη».
Παρόλα αυτά όμως, όλο αυτό το διάστημα, οι αναρχικοί/ές, αλλά και άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, όπως οι κάτοικοι στις Σκουριές με τον αγώνα τους ενάντια στα Μεταλλεία χρυσού στην περιοχή τους, οι εργάτες/τριες της ΒΙΟ.ΜΕ που αυτοδιαχειρίζονται το εργαστάσιο που πήραν στα χέρια τους, οι καθαρίστριες του Υπουργείου οικονομικών, απεργοί και άλλοι/ες, έδωσαν και δίνουν έναν πολύμορφο αγώνα μερικό ή ολικό ενάντια σε αυτούς που μας κλέβουν τις ζωές στο όνομα της «ανάπτυξης» και για τη διατήρηση τους με κάθε μέσο στην εξουσία. Οι αγώνες που ξετυλίχτηκαν το προηγούμενο διάστημα, βάζουν μια ψηφίδα στο μωσαϊκό του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που διεξάγουν οι από τα κάτω της κοινωνίας. Λάθη, ελλείψεις, αποσπασματικότητα θα υπάρχουν πάντα, καθώς έτοιμες λύσεις δεν υπάρχουν στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Η γόνιμη αυτοκριτική και τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε μας κάνουν πάντα καλύτερους για την επόμενη φορά.
Ωστόσο, οι έννοιες της αντιπροσώπευσης και ανάθεσης είναι ριζωμένες σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Από τα σχολεία, τη Βουλή των Εφήβων, μέχρι τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό στην εργασία και, τέλος, στις εκλογές. Όλοι οι επίδοξοι «εκπρόσωποι» των από τα κάτω δίνουν την ψευδαίσθηση κάποιου ανταλλάγματος στους επίδοξους ψηφοφόρους τους, δημιουργώντας συναίσθημα συνενοχής στους από τα κάτω. Ή με το αγωνιστικό προφίλ που επιδεικνύουν, δίνουν ψεύτικες ελπίδες στους εξουσιαζόμενους, ενώ ουσιαστικά είναι και αυτοί προστάτες του κεφαλαίου. Μιλάνε για ελευθερία στη ψήφο αλλά αυτό που ζητάνε είναι η έκφραση γνώμης μεταξύ συγκεκριμένων υποψηφίων και μορφωμάτων που προβάλλονται και αναδεικνύονται ανάλογα με τα συμφέροντα κάθε φορά και όχι η ελεύθερη έκφραση που μπορεί να συμπεριλαμβάνει εκτός από πρόσωπα και μορφές κοινωνικής οργάνωσης ή οικονομικής κτλ.
Μέσω των εκλογών επιχειρείται από όλα τα κόμματα να αναδειχθεί το αίσθημα της αγάπης για την πατρίδα. Από το δουλειά για όλους τους Έλληνες/ίδες και μείωση της ανεργίας, στην «ανάπτυξη» για το καλό της Ελλάδας, το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας διοχετεύεται εντέχνως σε κάθε προεκλογική ομιλία με σκοπό την προσέλευση στις κάλπες και τη νομιμοποίηση των ειδικών της πολιτικής στα μάτια των από τα κάτω. Αυτό όμως που εσκεμμένα αφήνεται πίσω είναι άνθρωποι που από καθαρή τύχη γεννήθηκαν σε άλλη χώρα ή γενικότερα δεν είναι Έλληνες/ίδες. Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούνται από κάποιους πολιτικούς για να δείξουν το ανθρωπιστικό τους προφίλ και από άλλους αντιμετωπίζονται ως εχθρός ώστε να αποπροσανατολίσουν τους από τα κάτω και να μην αντιστέκονται στους πραγματικούς ενόχους, στο κράτος και το κεφάλαιο. Από τη μία έχουμε τον φράκτη στον Έβρο και αμφίβολες «διασώσεις» πλοίων από το λιμενικό και από την άλλη έχουμε υποσχέσεις και εξαγγελίες για ίση μεταχείριση, για χαρτιά σε όλους τους μετανάστες/στριες και ελευθερία αυτών να ζήσουν στην Ελλάδα ή να μεταβούν σε άλλη χώρα της Ευρώπης.
Το κράτος, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει για να εξασφαλίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου βρίσκει πολλούς τρόπους αναπαραγωγής. Συνεχώς ξεπροβάλλουν νέα μορφώματα ανάλογα με την συγκυρία και το εμπόριο ελπίδας ξεκινά. Προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν ότι αποτελούν κομμάτι των από τα κάτω με το αν και που έχουν δουλέψει, προσπαθούν να δείξουν πόσοι καλοί αντιπρόσωποι είναι με κάθε μέσο και τρόπο με την βοήθεια επικοινωνιολόγων, λες και πρόκειται για διαφήμιση προϊόντος στη τηλεόραση. Αυτό ακριβώς όμως είναι, προϊόν το οποίο όσο έχει ζήτηση προβάλλεται και έχει άφεση αμαρτιών ενώ όταν χάσει την αξία του αυτές βγαίνουν στην επιφάνεια και εκμεταλλεύονται ώστε να ξεπλυθεί ο επόμενος πολιτικός.
Η λογική της ανάθεσης της κοινωνικής διαχείρισης σε κάποιους, αποσυμπιέζει τη θέληση για την όποια δυναμική και μαχητική διεκδίκηση των από τα κάτω. Η αίσθηση ότι κάποιος άλλος θα επιλύσει τα προβλήματα, εφησυχάζει τους εξουσιαζόμενους και ανάγει τους εξουσιαστές αυθαίρετα σε αυθεντίες. Συγκεκριμένα, το ανταγωνιστικό κίνημα μέσα στα προηγούμενα χρόνια προσέκρουσε πάνω στο βράχο της ανάθεσης και της ελπίδας σε έναν νέο σωτήρα με αριστερό πρόσημο, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αναρχικοί/ές θεώρησαν ότι έχει έρθει ο καιρός να μετάσχουν σε πολιτικά μέτωπα, αντί να δώσουν τη μάχη μαζί με τους ανθρώπους που εκδηλώνουν διάθεση για αγώνα μέσα σε κοινωνικά μέτωπα που αναπτύχθηκαν για διάφορα θέματα (ενδιάμεσοι αγώνες) όλο το προηγούμενο διάστημα και έστρεφαν οι ίδιοι την πλάτη τους στην παρουσία κομματικών μηχανισμών μέσα στις διαδικασίες, ακόμα και αυτών των μηχανισμών που μάλλον ψηφίζουν. Στον αγώνα των καθαριστριών, στον αγώνα των εργαζομένων της ερτ και, γενικώς, στην πτώση των κινητοποιήσεων στον δρόμο, φάνηκε ξεκάθαρα ότι η ανάθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, η λογική του «μη χείρον βέλτιστον», ήταν αυτή που επικράτησε σε μεγάλο βαθμό μέχρι σήμερα και σε συνδυασμό με την στρατηγική του «νόμος και τάξη» που επέβαλε η συγκυβέρνηση, υπήρξε μια μεγάλη οπισθοχώρηση στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο.
Ως αναρχικοί/ές κομμουνιστές/στριες, πιστεύουμε ότι καμία καλυτέρευση για τους εξουσιαζόμενους δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από τις εκλογές, από τα αστικά κοινοβούλια και από καμία κυβέρνηση, ακόμα και αν αυτή είναι μια αριστερή κυβέρνηση. Ακόμα περισσότερο, στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού όπου οι διαχειριστές σε κάθε χώρα δεσμεύονται από χίλιες μεριές, όπως η ΕΕ, Η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις κυβερνήσεις άλλων χωρών, οι όποιες ψευτοελπίδες θα μπορούσε να έχει κάποιος καλοπροαίρετος σίγουρα μηδενίζονται. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ περί ισότιμου μέλους της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και σχετικά με την ακύρωση μνημονίων και διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας, είναι φρούδες ελπίδες. Από τη στιγμή που ο ίδιος καλλιέργησε τη λογική ότι οι εκλογές θα φέρουν τη λύση με το να γίνει κυβέρνηση, αποθάρρυνε ή εφησύχασε τα αγωνιζόμενα κομμάτια από το να πιέζουν για όλα αυτά με την ενεργή παρουσία τους στο δρόμο. Ακόμα και η ρεφορμιστική πολιτική, αυτή της διαχείρισης του καπιταλισμού, δεν μπορεί να έχει ούτε αυτά τα ελάχιστα αποτελέσματα, αν παράλληλα δεν πλαισιώνεται από μαζική και συγκρουσιακή διάθεση συνέχεια στους δρόμους, μέσω γενικών απεργιών κτλ.
Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, επανανοηματοδοτήθηκαν λέξεις και πλασαρίστηκαν μ` αυτό το τρόπο σκοπίμως πάλι, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ή και άλλων μορφωμάτων που βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. «Δεν έχουμε δημοκρατία, έχουμε χούντα!! Άρα η συγκυβέρνηση πρέπει να πέσει για να επανέλθει η δημοκρατία!» Σε αυτό το σημείο να σταθούμε με μεγάλη προσοχή. Όπως έχει ειπωθεί, βρισκόμαστε σε μια περίοδο που σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας και τα κόμματα έχουν αποδομηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης, το ίδιο και οι θεσμοί με πρώτο και καλύτερο το κοινοβούλιο. (Ας μην ξεχνάμε το κύριο σύνθημα των αγανακτισμένων του Συντάγματος με όλα τα αρνητικά ή θετικά της κίνησης αυτής). Το γεγονός ότι το ίδιο το αστικό κράτος έχει επιλέξει να παρακάμπτει ακόμα και το ίδιο το σύνταγμα, τους δικούς του νόμους δηλαδή, δεν σημαίνει ότι έχει καταργηθεί η δημοκρατία και έχουμε περάσει σε χούντα (η οποία έτσι και αλλιώς προϋποθέτει στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο δεν έχει συμβεί). Κάποιοι θα πουν ότι έχουμε ένα νέο είδος χούντας, την οικονομική χούντα. Αυτός ο όρος είναι πάλι αδόκιμος, καθώς δεν υπήρξαμε ποτέ ανεξάρτητοι από το υπερεθνικό κεφάλαιο, πάντα δανειζόμαστε και θα δανειζόμαστε. Το μόνο που αλλάζει από τις «περιόδους ευημερίας» στις περιόδους κρίσης είναι το ύψος του χρέους.
Σε αυτήν τη φάση, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα προσκρούει πάνω στα αδιέξοδά του με την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και, ως εκ τούτου, τα κράτη δεν μπορούν να παρέχουν στους υπηκόους τους κάποιες στοιχειώδεις παροχές όπως τα προηγούμενα χρόνια που δεν είχαν γίνει ακόμα εμφανή τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης που ξεκίνησε το 2008 στην Αμερική και επεκτάθηκε παγκοσμίως. Πέρα από αυτό, ο νεοφιλελευθερισμός, δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά. Ήδη από το 1992, με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, προωθείται η οικονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Η πολιτική ενοποίηση, η οποία περιγράφεται και αυτή στη συνθήκη του Μάαστριχτ και την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η μη εφαρμογή της έχει οδηγήσει σε αυτή την τεράστια ανισότητα και αδικία να υπάρχουν χώρες πολλών ταχυτήτων μέσα στην ευρωζώνη, είναι μια διακήρυξη περισσότερο, παρά κάτι εφαρμόσιμο μέσα στον καπιταλισμό, όπου υπάρχουν ισχυρές οικονομίες, αδύναμες οικονομίες, ισχυρά κράτη και κράτη-περιφέρειες, καθώς αυτές οι ανισότητες το τρέφουν και αποτελούν προϋποθέσεις του.
Οι εκλογές δε θα λύσουν για ακόμα μια φορά κανένα πρόβλημα και θα διαψεύσουν πάλι όσους πιστέψουν στο νέο αυτό σενάριο που εφηύρε το σύστημα, όπως κάνει κάθε φορά εξάλλου. Ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι αυτοί που ευθύνονται για τις στρατιές ανέργων, για τις αυτοκτονίες συνανθρώπων μας, για την καταστολή ενάντια σε όποιον αγωνίζεται και αύριο θα συνεχίσει να καταστέλλεται επειδή θα αγωνίζεται ενάντια στις αδικίες που θα εφαρμόζει η αριστερή κυβέρνηση σε αυτή τη φάση. Για μας δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε μια αριστερή ή δεξιά κυβέρνηση, ούτε και ανάμεσα σε μικρά ή μεγάλα κόμματα εντός και εκτός του κοινοβουλίου, καθώς γνωρίζουμε τον πρόσκαιρο χαρακτήρα των υποσχέσεών τους και καθώς μέσα στην αδικία που μας περιβάλλει μικρές οάσεις καλής και ευτυχισμένης επιβίωσης δεν μπορούν να σβήσουν την δίψα μας για ζωή. Όλες οι συγκρούσεις μεταξύ κομμάτων και προσώπων είναι εντελώς πλασματικές καθώς όλοι έχουν σαν στόχο τους την προώθηση της κρατικής δομής, την εφαρμογή αντίστοιχης πολικής με τις ανάγκες της αγοράς και όχι των ανθρώπων.
Αυτό που προτάσσουμε (η αυτοοργάνωση) δεν αποτελεί μια οργάνωση μακρινή και έξω από την κοινωνία που βιώνουμε σήμερα αλλά συμβαίνει γύρω μας. Άνθρωποι που κουράστηκαν να περιμένουν τα ψίχουλα με ανταλλάγματα του κράτους οργανώθηκαν και έφτιαξαν κοινωνικές δομές όπως κοινωνικά ιατρεία, διέθεσαν τα προϊόντα που παράγουν χωρίς τους μεσάζοντες και τη γραφειοκρατία. Βρέθηκαν δίπλα και έδειξαν την αλληλεγγύη τους σε άλλους ανθρώπους που τους έκοβαν ρεύμα και νερό ή έβγαζαν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμό. Δημιούργησαν κοινωνικά παντοπωλεία και διένειμαν ρούχα μακριά από τις λογικές της φιλανθρωπίας. Οργάνωσαν κουζίνες χωρίς χρηματικό αντίτιμο αλλά μόνο με την ανάγκη και τη ευχαρίστηση να γευματίσεις μαζί με αστέγους/ες, μετανάστες/στριες κτλ και μέσα από τη διαδικασία του φαγητού να χτίσεις δεσμούς ενάντια στην αποξένωση και τη φοβία που διοχετεύουν οι από τα πάνω.
Από την πλευρά μας, πιστεύουμε ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι μνημόνια ή όχι μνημόνια, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, είναι κράτος και κεφάλαιο ή επανάσταση! Να τελειώνουμε τώρα με τις αυταπάτες και να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας, μακριά από τους ειδικούς της πολιτικής, αυτούς που το μόνο που τους νοιάζει είναι να αναπαράγουν την εξουσία τους και να ζουν εις βάρος των πολλών. Με αυτοοργάνωση να προχωρήσουμε στον δίκαιο δρόμο για την κοινωνική επανάσταση και την έλευση της αναρχοκομμουνιστικής κοινωνίας της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.
ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Σύμπραξη για τον Αναρχικό Κομμουνισμό
sympraksi.espivblogs.net| sympraksi2014@espiv.net