Σύμπραξη για τον Αναρχικό Κομμουνισμό

Η επανάσταση στην περιοχή της Ροζάβα στη βόρεια Συρία και η διακήρυξη της αυτονομίας των 3 καντονιών Εφρίν, Σιζίρε, Κομπανί, ήταν ουσιαστικά η δικαίωση της εδώ και 15 χρόνια στροφής του επαναστατικού κουρδικού κινήματος από το αίτημα για ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο αίτημα για αυτονομία και συνομοσπονδισμό των κουρδικών κοινοτήτων. Κάτι τέτοιο τόσο ριζοσπαστικό και προωθητικό, βρίσκει πολλούς εχθρούς σε μια περιοχή μάλιστα στην οποία συγκρούονται πάρα πολλές δυνάμεις και τα γεωπολιτικά συμφέροντα είναι τεράστια. Ένας από τους μεγάλους εχθρούς της αυτονομίας των κουρδικών κοινοτήτων δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το τουρκικό κράτος, πόσο μάλλον όταν μετά τη Ροζάβα το πείραμα της αυτονομίας προχωράει και στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Εδώ και σχεδόν 5 μήνες, μετά τις κηρύξεις αυτονομίας σε πολλούς δήμους στις κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας, το τούρκικο κράτος σήμανε την κήρυξη ενός βίαιου και πολύνεκρου πολέμου με εμπροσθοφυλακή το στρατό και την αστυνομία. Οι δυνάμεις αυτές, βομβαρδίζουν τις πόλεις με κανόνια, τανκς, ελικόπτερα, κατεδαφίζουν σπίτια, καταστρέφουν ιστορικά μνημεία, σκοτώνουν κυρίως γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά, εκτελούν νέους, και εκκενώνουν τις περιοχές κόβοντας το νερό, ρεύμα , φυσικό αέριο. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν τα βασικά είδη της καθημερινότητας λόγω των απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Τα σχολεία είναι κλειστά, τα νοσοκομεία είναι υπό πολιορκία, και μάλιστα οι νεκροί δεν επιτρέπεται να ταφούν με αποτέλεσμα να μένουν πολλοί δολοφονημένοι στους δρόμους για μέρες.

Το παράδειγμα της αυτονομίας των κουρδικών κοινοτήτων, είναι μια εικόνα από έναν κόσμο χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ εθνοτήτων, φύλου, θρησκείας, χρώματος, εν τέλει από έναν κόσμο χωρίς κράτη, ανισότητα και ανελευθερία. Σε αυτή την μάχη που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στον γειτονικό μας αυτό τόπο, να προτάξουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη. Να ενώσουμε τις φωνές μας με τους εκεί από τα κάτω της κοινωνίας που υπερασπίζονται με την ίδια τους τη ζωή έναν κόσμο που χτίζουν με βάση τις αξίες της αυτοοργάνωσης, της αμοιβαιότητας, της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης και του συνομοσπονδισμού.

Σ.Α.ΚΟ. | Σύμπραξη για τον Αναρχικό Κομμουνισμό

ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ-ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ-ΔΡΑΣΕΩΝ

9-18 ΟΚΤΩΒΡΗ

ΚΟΡΥΦΩΣΗ: 16-18 ΟΚΤΩΒΡΗ, ΧΑΝΙΑ

Δεκαήμερο εκδηλώσεων | συζητήσεων | δράσεων  – Πρόγραμμα: PDF | Ημερολόγιο

Η αναρχική καμπάνια διεθνιστικής αλληλεγγύης «Τρεις Γέφυρες», σε συνεργασία με την IFA-IAF (Διεθνής των Αναρχικών Ομοσπονδιών) διοργανώνει Μεσογειακή Αναρχική Συνάντηση από τις 9 έως τις 18 Οκτώβρη του 2015 στην Ελλάδα. Η Συνάντηση αυτή θα έχει το χαρακτήρα ενός δεκαήμερου ανοιχτών εκδηλώσεων-συζητήσεων-δράσεων, οι οποίες θα διεξαχθούν στις πόλεις όπου τοπικές συνεργασίες ομάδων, μεμονωμένες ομάδες ή τοπικές πρωτοβουλίες συμμετέχουν στην Καμπάνια (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Χανιά, Ηράκλειο, Ρέθυμνο). Παράλληλα, θα διοργανωθούν θεματικές συζητήσεις με συμμετοχή συντρόφων/ισών-μελών αναρχικών ομοσπονδιών επικρατειακού ή περιφερειακού χαρακτήρα, μεμονωμένων αναρχικών ομάδων ή και συντρόφων, αναρχοσυνδικαλιστικών μορφών οργάνωσης, αναρχικών/ελευθεριακών κατειλημμένων χώρων, κλπ.

Κορύφωση της Μεσογειακής Αναρχικής Συνάντησης αποτελεί το Τριήμερο Εκδηλώσεων-Θεματικών Συζητήσεων, που θα πραγματοποιηθεί στα Χανιά, από τις 16 έως τις 18 Οκτώβρη.

Σκοπός της Μεσογειακής Αναρχικής Συνάντησης είναι η άμεση επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών των αναρχικών που ζουν και δρουν γύρω από τη λεκάνη της θάλασσας της Μεσογείου. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, η απειλή του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο αγώνας για το δημοκρατικό συνομοσπονδισμό στις κουρδικές περιοχές, η οικονομική κρίση, η ανεργία και η φτώχεια, η άνοδος του εθνικισμού στα Βαλκάνια αλλά και γενικότερα, οι πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή της Κριμαίας, οι αγώνες ενάντια στην οικολογική καταστροφή τεράστιων περιοχών, η εμφάνιση αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα, η κρατική καταστολή και ο αγώνας των αναρχικών σε κάθε χώρα είναι ορισμένα ενδεικτικά θέματα που σκοπεύουμε να απασχολήσουν τη Μεσογειακή Αναρχική Συνάντηση. Σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά και αμείλικτα. Γι΄ αυτό ακριβώς, εμείς καλούμαστε να διερευνήσουμε τους τρόπους με τους οποίους τα απαντάμε ή οφείλουμε να τα απαντήσουμε. Το βέβαιο είναι πως η βάση των απαντήσεων αυτών δεν μπορεί παρά να έχει ως κύρια παράμετρο τη διεθνιστική αλληλεγγύη όσων αγωνίζονται από τα κάτω. Αυτή η αλληλεγγύη πρέπει να εκφραστεί μέσα από την έμπρακτη δημιουργία γεφυρών συνεργασίας και αλληλεγγύης με διεθνιστικό χαρακτήρα, γκρεμίζοντας έτσι κάθε περιορισμό ή τείχος που υψώνεται από την κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία, αλλά και τον ολοκληρωτισμό που επιβάλλεται από την επικράτηση του ρατσισμού, του εθνικισμού και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Επικοινωνία: 3gefires@espiv.net – info@3gefires.org

5 χρόνια μετά από την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια, οι συνέπειες αυτών των επιλογών από την πλευρά της κυριαρχίας είναι εδώ έχοντας αφήσει βαθιά χαραγμένα τα σημάδια τους πάνω στον κοινωνικό ιστό. Η βίαιη προλεταριοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, η αναβάθμιση της καταστολής ενάντια σε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται, έρχονται να προστεθούν στο παζλ των αυτοκτονιών και της επίθεσης που συντελείται όλο αυτό το διάστημα.

Ο Συριζα, που προεκλογικά δημιούργησε αυταπάτες στους από τα κάτω της κοινωνίας και τους εφησύχασε, υποστηρίζοντας ότι ερχόμενος στην εξουσία θα έδινε λύσεις στα προβλήματα τους, σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με τα αδιέξοδα της ίδιας του της πολιτικής τοποθέτησης και αντίληψης. Ότι δηλαδή, υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης για τερματισμό της λιτότητας και της επίθεσης του κεφαλαίου σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής με την ΕΕ που δομικά έχει συγκροτηθεί για προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Μόνο παραπλανητική και εγκλωβιστική μπορεί να είναι για τους εξαθλιωμένους αυτού του κόσμου.

Η κυριαρχία την Κυριακή 5/7 γιορτάζει άλλη μια στιγμή της δημοκρατίας, μια στιγμή με ιδιαίτερη βαρύτητα όπως διατείνονται , λόγω του χρονικού διαστήματος που έχει περάσει από το προηγούμενο δημοψήφισμα. Η δημοκρατία, προβάλλεται ως το ανώτερο πολίτευμα, στην ουσία όμως είναι απλώς ένα εργαλείο, που εξασφαλίζει τη διαιώνιση της βάρβαρης ταξικής κοινωνίας. Σ αυτή την κοινωνία, όπου ο ισχυρός βάσει των χρημάτων και των διασυνδέσεων που αυτά φέρνουν κυριαρχεί στις πλάτες των από τα κάτω, το πολίτευμα που εξυπηρετεί καλύτερα τους από τα κάτω, πέρα από ουτοπικό είναι και αυταπάτη. Οι αντιπρόσωποι του αστικού μπλοκ εξουσίας εξυπηρετούν τα ντόπια και ξένα συμφέροντα του κεφαλαίου και εξυπηρετούν την μικροκομματική τους ατζέντα για τη διατήρηση τους στην εξουσία. Προκειμένου να γίνει αυτό θα πράξουν ότι χρειαστεί. Οι αντιστάσεις των πληττόμενων κομματιών αντιμετωπίζονται με μια ολοένα και εντεινόμενη καταστολή, καθώς μια πιθανή κοινωνική αναταραχή είναι επικίνδυνη για την παραμονή τους στην εξουσία και καταστροφική για τα σχέδια κερδοφορίας τους. Έτσι λοιπόν, τα “δικαιώματα“ που υποτίθεται ότι φέρει η δημοκρατία στα σπλάχνα της (λόγου,απεργίας κοκ) επιτρέπονται από τους από τα πάνω κατά το δοκούν (δεκάδες απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, αγωνιστές/στριες κρατούνται στις φυλακές για τον πολιτικό τους λόγο κοκ). Από την άλλη ο όρος αντιπροσώπευση είναι εντελώς προσχηματικός. Κομματικοί μηχανισμοί που ανήλθαν στην εξουσία με ψεύδη, παίρνοντας την “λαϊκή εντολή“ εφάρμοσαν μια τελείως διαφορετική πολιτική, η οποία δεν επιδέχεται καμίας αλλαγής και μετατροπής από το εκλογικό σώμα παρά μόνο στις επόμενες εκλογές.

Στο δημοψήφισμα η κυριαρχία θέτει ένα ερώτημα, στο οποίο δίνει και κατεύθυνση για την απάντηση, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου που εξυπηρετεί. Ένα ΝΑΙ λοιπόν σ`αυτό το δημοψήφισμα θα έχει ως αποτέλεσμα την επιβολή δημοσιονομικών μεταξύ άλλων μέτρων και επομένως άλλη μια επίθεση στους εξαθλιωμένους. Με το ΟΧΙ από την άλλη, ο/η ψηφίζοντας/ουσα συναινεί την επιβολή αυτών που προτείνει η κυβέρνηση, τα οποία δεν διαφέρουν και πολύ απ`αυτά των ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ. Ένα εκβιαστικό δίλημμα μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, με τράπεζες σε αργία και capital controls (όριο ανάληψης από τα ΑΤΜ). Επομένως, το δημοψήφισμα εκτός του τρόπου που τίθεται και των συμφερόντων που παίζονται πάνω σ`αυτό, θα χρησιμεύσει είτε στην μια είτε στην άλλη απάντηση στην συνενοχή και συνευθύνη όλων των εκμεταλλευόμενων γι`αυτά που έρχονται την επόμενη μέρα απ`αυτό.

Μέσα από την επίκληση στην εθνική ομοψυχία, την προβολή μιας «εθνικά περήφανης στάσης» απέναντι στους ξένους δανειστές, μέσω της ψήφισης του «όχι» στο δημοψήφισμα, η συγκυβέρνηση Συριζα-Ανελ, προσπαθεί να παρασύρει την τάξη των εκμεταλλευομένων σε μια λογική κοινής μοίρας με τις ντόπιες οικονομικές ελίτ. Η κυβέρνηση εντός του ελλαδικού χώρου μιλά για πόλεμο συντηρητικών κύκλων κατά της χώρας προσπαθώντας να αποσπάσει συναίνεση στους χειρισμούς της μέσω του φαντασιακού του «κυρίαρχου λαού» ενώ την ίδια στιγμή στέλνει νέα πρόταση την Τρίτη 30 Ιουνίου στα όργανα που εκπροσωπούν αυτούς τους κύκλους, ζητώντας νέο διετές δάνειο-μνημόνιο ύψους 29,1 δις ευρώ. Η πρόταση αυτή, που εν τέλει απορρίφθηκε από τους «θεσμούς» ουσιαστικά ξανάβαζε εντός της «περήφανης και αξιοπρεπούς» διαπραγμάτευσης το σύνολο των προτάσεων των δανειστών με φύλλο συκής τη διατήρηση της ειδικής έκπτωσης 30% για τα νησιά, ένα πράγμα επαναβεβαιώνει: η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά» είναι μια ακόμα πολιτική διαχείριση που υιοθετεί στην πράξη τη λογική των καπιταλιστών ότι για την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν πρέπει να πληρώσουν όσοι βρίσκονται στο πάτο της ταξικής πυραμίδας ενώ τα κέρδη τους πρέπει να μείνουν ουσιαστικά ανέγγιχτα. Περισσεύει, βέβαια και η υποκρισία του νεοφιλελεύθερου αστικού μπλοκ των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ που ως οι γνήσιοι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου οργανώνουν φιέστες υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα διατεινόμενοι ότι παλεύουν να μη γίνει η χώρα τριτοκοσμική λες και δεν είναι οι ίδιοι που με την εφαρμογή και υπεράσπιση των μνημονίων έχουν δημιουργήσει ένα τέτοιο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον ιδανικό για να δρα ανενόχλητο το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο. Η κυβέρνηση κρατά το επίπεδο της αντιπαράθεσης με τον οχετό των κάθε είδους φιλελεύθερων και των αστικών κομμάτων που τρομοκρατούν και κινδυνολογούν υπέρ του κεφαλαίου σε επικοινωνιακό επίπεδο κυρίως, μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ, δηλώνοντας σε κάθε ευκαιρία την πίστη που χει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη «δημοκρατική Ε.Ε.» και αυτό γιατί η «πρώτη φορά αριστερά» άνοιξε χωρίς να θέλει ένα πεδίο για μια ταξική αντιπαράθεση που δεν ελέγχει απόλυτα, αφού το περιεχόμενό της την υπερβαίνει και που δε θέλει να οργανωθεί σε νικηφόρα προοπτική, αλλά να την χρησιμοποιήσει απλώς ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ένα άλλο πεδίο που βρήκε ανέτοιμη την κυβέρνηση αλλά και το νεοφιλελεύθερο μπλοκ είναι η συζήτηση που άνοιξε για ευρώ ή δραχμή και παραμονή ή όχι στην Ε.Ε.. Πέραν του ότι τα ερωτήματα αυτά τίθενται για την εκβίαση του αποτελέσματος της Κυριακής η πραγματικότητα είναι ότι μια αλλαγή νομίσματος (κενή νοήματος για το πως θα ωφελήσουν τους από τα κάτω, όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες της, καθώς μια τέτοια αλλαγή δεν επιτυγχάνει ρήξη με τον καπιταλισμό αφού και μετά από αυτή σε καπιταλισμό θα βρισκόμαστε με ότι αυτό συνεπάγεται) ή μια πιθανή έξοδος αποτελούν το απόλυτο φόβητρο για τους από τα πάνω καθώς οι συνέπειες είναι αχαρτογράφητες περιοχές. Αυτό που πρέπει να μας γίνει συνείδηση ως ταξικά υποκείμενα είναι πως για να αντισταθούμε στην υποβάθμιση της ζωής μας πρέπει να αρνηθούμε την εθελοδουλία σε συνδυασμό με τη διαρκή πάλη ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Να αντιτάξουμε την ταξική ενότητα και ενεργητική αντίσταση ενάντια στα αφεντικά και σε κάθε κυβέρνηση και εξουσία που υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Κανένα δημοψήφισμα δε μπορεί να εμφυσήσει την μαχητική συνείδηση που πρέπει να έχουν οι από τους από τα κάτω της κοινωνίας για να αντισταθούν. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μαχητικούς ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες πέρα και μακριά από κόμματα και λογικές διαμεσολάβησης.

Μέσα σ’αυτήν την κατάσταση διαφαίνεται για ακόμη μια φορά ο διαχρονικός ρόλος των ΜΜΕ, ο οποίος δεν είναι άλλος απ’το να ενισχύουν να συμφέροντα των αφεντικών τους, με την μορφή προπαγάνδας και υπονόμευσης των αγώνων και με την μορφή τρομοκρατίας.

Στην σημερινή, λοιπόν, συγκυρία ο ρόλος τους είναι διττός αλλά και καταλυτικός. Με μια ρητορική τρόμου, φόβου, πανικού αλλά και απαξίωσης αγώνων και αντιστάσεων των πρόσφατων προηγούμενων χρόνων, ο κυρίαρχος λόγος επιδιώκει ένα τρανταχτό ΝΑΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Γεγονός που αποκρυσταλλώνεται με πίεση για την αποδοχή των επιτακτικών θέλω του διεθνοποιημένου κεφαλαίου διαμέσου της κυβέρνησης. Την ίδια στιγμή προβάλει τον κανιβαλισμό και ενισχύει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα δηλαδή πρακτικές που ενσαρκώνονται από τα πιο αντιδραστικά-συντηρητικά μπλοκ της κοινωνίας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το πρόβλημα ανάγεται ως εθνική υπόθεση, με φταίχτες διεφθαρμένους πολιτικούς, τεμπέληδες δημόσιους υπάλληλους, κακούς Γερμανούς, μετανάστες, δανειστές. Τα συμφέροντα των καταπιεσμένων ταυτίζονται μ’αυτά των αφεντικών, καθώς η έξοδος από το ευρώ βαφτίζεται ως καταστροφή. Την ίδια ώρα τηλεπερσόνες συνιστούν ψυχραιμία, πολώνοντας συγχρόνως το κλίμα με ρεπορτάζ από ΑΤΜ, super market, βενζινάδικα και φαρμακεία και όλα αυτά γιατί φοβούνται μία πιθανή επερχόμενη κοινωνική έκρηξη που θα οδηγήσει σε ρήξεις.

Από την πλευρά μας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι καμία λύση προς όφελος των από τα κάτω της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. Στον καιρό του διεθνοποιημένου καπιταλισμού αλλά και δομικά εκ της δημιουργίας της, η Ε.Ε είναι μια συμμαχία των καπιταλιστών που στόχο της έχει την διατήρηση, την προώθηση και την διασφάλιση των συμφερόντων τους σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Η «μάχη για μια Ε.Ε με κοινωνικό πρόσωπο» που θα μεριμνά για τους ανθρώπους πρωτίστως και όχι για τις αγορές και την καπιταλιστική ανάπτυξη, πέρα από τις αυταπάτες και τα αδιέξοδα που δημιουργεί, μόνο αναχώματα μπορεί να στήσει απέναντι σε όσους αγωνίζονται για αξιοπρέπεια, ζωή και ελευθερία. Η αποδέσμευση από τους κόλπους της είναι σίγουρα ένα πρώτο και προωθητικό βήμα που όμως δεν θα πρέπει να μείνει μόνο σε αυτό το επίπεδο. Οι από τα κάτω της κοινωνίας, να βάλουν δυναμικά στο προσκήνιο τους δικούς τους όρους, μακριά από τα επίπλαστα διλήμματα ευρώ ή δραχμή, εθνικό ή υπερεθνικό κεφάλαιο κτλ. Με ακηδεμόνευτους – αδιαμεσολάβητους αγώνες, με αυτοοργάνωση σε όλα τα επίπεδα, να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Με συνελεύσεις βάσης στους χώρους εργασίας, με λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, με τοπικούς αγώνες για την προάσπιση του περιβάλλοντος ενάντια στην υποτίμηση της ίδια τους της ζωής, να δημιουργήσουν συνθήκες ευτοπίας μέσα σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική επανάσταση και την αταξική κοινωνία της ισότητας και της ελευθερίας

 

Ενάντια στην εθνική ομοψυχία που προτάσσει το αστικό μπλοκ εξουσίας, οι από τα κάτω της κοινωνίας, με ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες, να προτάξουμε το ΟΧΙ στα ντόπια και ξένα μνημόνια, καθώς και την έξοδο από την ευρωζώνη, την Ε.Ε και το ΝΑΤΟ

 

ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΏΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

 

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Την Κυριακή 5 Απρίλη, οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι της ΒΑ Χαλκιδικής πραγματοποίησαν μια ακόμα πορεία στις Σκουριές ενάντια στα μεταλλεία χρυσού που λειτουργούν στην περιοχή. Στην τοποθεσία «Χοντρό δέντρο», βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής αλλά και εργαζόμενους-φερέφωνα της εργοδοσίας της εταιρίας ελληνικός χρυσός του μεγαλοκαπιταλιστή Μπόμπολα, οι οποίοι λειτουργώντας σαν ιδιωτικός στρατός του, σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία κινήθηκαν επιθετικά ενάντια στους αγωνιζόμενους κατοίκους της περιοχής με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ατόμων που συμμετείχαν στη διαδήλωση. Την Πέμπτη 16/4, οι μεταλλωρύχοι της ελληνικός χρυσός, κατέβηκαν στην Αθήνα για κεντρική πορεία με πληρωμένα από την εργοδοσία λεωφορεία, πανό κτλ, συναινώντας ουσιαστικά στην καπιταλιστική ανάπτυξη που στρέφεται ενάντια στον άνθρωπο και τη φύση. Μαζί με πρώην υπουργούς και με συνεχή κάλυψη από τα ΜΜΕ, των ίδιων που όλο το προηγούμενο διάστημα καταπάτησαν εργατικά δικαιώματα και εξαπέλυσαν επίθεση σε όλους τους από τα κάτω στο βωμό της ανάπτυξης, τους ίδιους που τώρα ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα ακριβώς γιατί θίγονται τα συμφέροντα των αφεντικών.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι καινούργια στην περιοχή. Ο αγώνας που διεξάγουν οι κάτοικοι εκεί ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών τους αλλά και για την υπεράσπιση του φυσικού περιβάλλοντος που υπονομεύεται από την εταιρία ελληνικός χρυσός (θυγατρική της eldorado gold) είναι μακροχρόνιος και έχει σημαδευτεί από συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων που αγωνίζονται για γη και ελευθερία με τα σκυλιά του κράτους αλλά και τους εργαζόμενους στα μεταλλεία. Μια ολόκληρη τοπική κοινωνία που επί πολλά χρόνια αντιστέκεται μετατράπηκε σύντομα σε «εγκληματική οργάνωση»: οι διώξεις κατοίκων ανέρχονται ήδη στις 300, τέσσερις κάτοικοι προφυλακίστηκαν επί μήνες και η ιδιωτική ζωή ολόκληρων χωριών καταπατήθηκε με τις συνεχείς παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνομιλιών, την εισβολή ΜΑΤ στην Ιερισσό και τις νυχτερινές εισβολές-συλλήψεις των Εκαμ σε σπίτια του χωριού, κλήσεις για λήψη DNA σε ΑΤ ακόμη και βίαιη λήψη του σε περίπτωση άρνησης. Όλα αυτά τα χρόνια αλληλέγγυος κόσμος έχει στηρίξει με διάφορους τρόπους τον δίκιο αγώνα τους για αξιοπρέπεια, γη, νερό και ελευθερία.

Το προηγούμενο διάστημα, η συγκυβέρνηση νδ-πασοκ, παρείχε πλήρη κάλυψη στα ιδιωτικά συμφέροντα που λυμαίνονται την περιοχή, καθώς ο κορμός της πολιτικής τους αντίληψης ήταν η λέξη «ανάπτυξη», η οποία στη γλώσσα τους σημαίνει πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου προκειμένου να αναπτυχθεί με οποιοδήποτε τρόπο και κόστος. Τα ΜΜΕ από τη μεριά τους δεν έχαναν την ευκαιρία να υπενθυμίσουν την ανεργία, την ανάγκη για επενδύσεις και ανάπτυξη μέσα στην εθνική προσπάθεια διάσωσης, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να εξαφανίζονται βουνά προκειμένου να επιτευχθεί η εξόρυξη χρυσού, να μολύνονται τα νερά, να καταστρέφονται η χλωρίδα και η πανίδα μιας περιοχής, το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων να υποβαθμίζεται και η υγεία τους να μπαίνει σε κίνδυνο. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι το μόνο ζητούμενο και ο μόνος σκοπός, το περιβάλλον περνά στα ψιλά γράμματα εκτός και αν μπορεί να γίνει εκμεταλλεύσιμο όπως ήδη βλέπουμε με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και καυσίμων. Τρανό παράδειγμα η μαζική καλλιέργεια καλαμποκιού, ζαχαροκάλαμου, σόγιας, φοινικέλαιου και άλλων καλλιεργειών που προωθούνται προς το παρόν από τη βιομηχανία των βιοκαυσίμων αντικαθιστώντας τις παραδοσιακές καλλιέργειες και εξωθώντας τις τιμές βρώσιμων τροφίμων-λόγω χαμηλότερης παραγωγής-σε υψηλότερες τιμές.

Σήμερα, ο συριζα, ο οποίος το προηγούμενο διάστημα προσπάθησε να παίξει τα πολιτικά προεκλογικά του παιχνίδια στην περιοχή στηρίζοντας τον αγώνα των κατοίκων και υποσχόμενος την επίλυση των προβλημάτων όταν θα γινόταν κυβέρνηση, συνεχίζει την ίδια πολιτική στη ΒΑ Χαλκιδική. Κάτι τέτοιο, δεν μας εκπλήσσει σε καμία περίπτωση. Καμία κυβέρνηση, καμία εξουσία, ακόμα και αν αυτή θέλει να λέγεται ή είναι αριστερή, δεν μπορεί εξ ορισμού να είναι με τα συμφέροντα των από τα κάτω της κοινωνίας και με τα αυτοοργανωμένα κινήματα τα οποία βάζουν στο στόχαστρο τους το κράτος και τα αφεντικά. Ο συριζα, παίζοντας επικοινωνιακά παιχνίδια και αντικαθιστώντας φορτισμένες αρνητικά λέξεις με άλλες πιο «εύηχες» , δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κρύψει το γεγονός ότι συνεχίζει και αυτός τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της καταστολής απέναντι σε όσους αντιστέκονται και της «καπιταλιστικής ανάπτυξης».

Από την πλευρά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους αγωνιζόμενους κατοίκους της ΒΑ Χαλκιδικής, καθώς ο δικός τους αγώνας είναι και δικός μας και αποτελεί ένα ακόμη έμπρακτο παράδειγμα αυτοοργάνωσης των από τα κάτω για την αξιοπρέπεια, για γη και ελευθερία. Είναι κοινός αγώνας, όπως και το κίνημα NOTAV στην Ιταλία που άνθρωποι αγωνίζονται τα τελευταία 20 χρόνια ενάντια στις αποφάσεις των κυβερνήσεων για τη λειτουργία τρένου που θα συνδέει το Τορίνο με τη Λυών και στο διάβα του θα καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον και θα ισοπεδώσει 36 κοινότητες. Είναι κοινός αγώνας, με τους κατοίκους της Κερατέας που το 2010-11 στήσανε οδοφράγματα ελευθερίας ενάντια σε αυτούς που ήθελαν να κάνουν την περιοχή τους σκουπιδότοπο. Είναι εν τέλει, η αδιαμεσολάβητη, ακηδεμόνευτη κίνηση των από τα κάτω που βάζει το δικό της λιθαράκι στον δρόμο για την ολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο . Μια εικόνα, μαζί με πολλές άλλες ανά τον κόσμο που δείχνουν ότι η αυτοοργάνωση των από τα κάτω είναι η μόνη δίοδος για την κοινωνική επανάσταση και την έλευση της αναρχοκομμουνιστικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, με ισότητα, και ελευθερία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

                       Σύμπραξη για τον Αναρχικό Κομμουνισμό

sympraksi.espivblogs.net| sympraksi2014@espiv.net

Αναρχική καμπάνια διεθνιστικής αλληλεγγύης «τρεις γέφυρες»

3gefires.org

Στα πλαίσια της πανελλαδικής ημέρας δράσης της Αναρχικής Καμπάνιας διεθνιστικής αλληλεγγύης Τρεις Γέφυρες, στην οποία συμμετέχουμε, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 28/3 μικροφωνική στο Παράρτημα Πάτρας.

Το τελευταίο διάστημα, μετά την εκλογική νίκη του συριζα, έχει αναδειχθεί ένα κίνημα υποστήριξης στην ελληνική κυβέρνηση με αιχμή τις θεσμικές διεκδικήσεις εντός της ευρωπαϊκής ένωσης και των μηχανισμών αυτής. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι η ΕΕ είναι ένας δομικά καπιταλιστικός άρα και εχθρικός υπεροργανισμός και θεωρώντας ότι τα επιχειρήματα περί ενός πιο εξανθρωπισμένου καπιταλισμού είναι παντελώς κενά περιεχομένου, θα προχωρήσουμε στην παρακάτω ανάλυση περί του ρόλου της ΕΕ, το αδιέξοδο της παραμονής εντός αυτής και συνεπακόλουθα το μάταιο της επιλογής της στήριξης των κυβερνώντων από μερίδα των από τα κάτω της κοινωνίας μέσω συγκεντρώσεων σε πλατείες κτλ.

Η ΕΕ, είναι ένας οικονομικός και σύμφωνα με τις διακηρύξεις της και πολιτικός οργανισμός που τα κράτη που την αποτελούν συμμετέχουν ως ισότιμα μέλη. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η ΕΕ και οι θεσμοί που την απαρτίζουν είναι πεδίο άσκησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Τα αφεντικά μέσω της παγκοσμιοποιημένης πλέον οικονομίας, θέλουν το κεφάλαιο να ξεφεύγει από τα στενά όρια πλουτισμού μέσα στην εθνική οικονομία. Όσο για την πολιτική ενοποίηση των κρατών μελών, αυτή προσκρούει όχι μόνο πάνω στη δομή της ΕΕ αλλά και στην ίδια την δομή του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο στηρίζεται πάνω στη λογική του κέρδους άρα και της ανισότητας προκειμένου αυτό να επιτευχθεί.

Όλα αυτά δεν είναι θεωρίες, αλλά η πραγματικότητα που μπορεί ο καθένας να διακρίνει αυτό το διάστημα που διανύουμε από τις συζητήσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τα κράτη-μέλη με τις πιο ισχυρές οικονομίες ελέγχουν τους μηχανισμούς όπως την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και λαμβάνουν τις αποφάσεις εκείνες που ευνοούν τα εθνικά αλλά και τα υπερεθνικά αφεντικά, σπρώχνοντας ακόμα περισσότερο προς την προλεταριοποίηση τους από τα κάτω της κοινωνίας προκειμένου να επιτυγχάνεται η πλήρης ανάπτυξη του κεφαλαίου.

Ο συριζα, από τη μεριά του, εντοπίζει το πρόβλημα όχι στην καρδιά του, αλλά στη μη σωστή λειτουργία των θεσμών της ΕΕ που διαμεσολαβούνται με παράπλευρους μηχανισμούς (π.χ. Τρόϊκα) και στην κακή συγκυρία ότι στην ηγεσία της βρίσκονται βαθιά νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Εθελοτυφλούν προφανώς, καθώς η ΕΕ και σύμφωνα με τις βίβλους της για επιμέρους τομείς (παιδεία-δια βίου μάθηση, ιδιωτικά πανεπιστήμια, ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακές σχέσεις και επανοηματοδότηση εν γένει τως κοινωνικών σχέσεων κτλ) είναι δομικά προσανατολισμένη στην άσκηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, τις οποίες επιβάλλει στα κράτη μέλη της. Από την άλλη, η σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση που προσπαθεί να προωθήσει ο συριζα, η πολιτική του «κοινωνικού προσωπείου του κράτους» και της όχι τόσο αυστηρής λιτότητας, έχει υπάρξει στο παρελθόν και έχει ασκηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες από τις ίδιες ηγεσίες που σήμερα εφαρμόζουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η σημερινή παγκοσμιοποιημένη φάση του καπιταλισμού, καθιστά την σοσιαλδημοκρατία ένα ξεπερασμένο μια για πάντα μοντέλο διαχείρισης του, εξαιτίας της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Για να γυρίσει στους από τα κάτω προϋποθέτει την αφαίρεσή του από τους κατόχους του, κάτι που γίνεται μόνο μέσω κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Ως σύμπραξη για τον αναρχικό κομμουνισμό, αντιλαμβανόμαστε ότι το προηγούμενο διάστημα χαρακτηρίστηκε από μια βίαιη επίθεση που άσκησε η συγκυβέρνηση νδ-πασοκ στους από τα κάτω της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα (εργασιακό, επιστρατεύσεις, καταστολή, ελεύθεροι χώροι, στρατόπεδα συγκέντρωσης, περαιτέρω υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος κτλ). Παρόλη την έκρυθμη κατάσταση που δημιούργησαν αυτού του είδους οι πολιτικές, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες διαμεσολαβήθηκαν από την διαφαινόμενη νίκη του συριζα στις εκλογές και τις ελπίδες που καλλιέργησε αυτός περί αλλαγής όλου του σκηνικού αν και εφόσον θα είναι ο νέος διαχειριστής του συστήματος. Με αρκετή δόση συναισθηματισμού (για πρώτη φορά αριστερά) αλλά και με όρους θεάματος, καθώς και με την αίσθηση που υπήρχε διάχυτη στο κοινωνικό σύνολο ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι χειρότερο από την συγκυβέρνηση νδ-πασοκ, ο συριζα κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές. Το πιο σημαντικό πράγμα που πέτυχε όμως, ήταν να περάσει την αντίληψη σε μεγάλο μέρος των αγωνιζόμενων κομματιών ότι η ανάθεση των τυχών του σε μια νέα κυβέρνηση είναι αυτή που θα δώσει λύσεις στα προβλήματα και όχι ο αδιαμεσολάβητος, κοινωνικός και ταξικός αγώνας.

Σήμερα, λίγο διάστημα μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από τον συριζα, ήδη διαφαίνεται ότι μέσα από θεσμικές οδούς και μέσα από την ΕΕ, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς μια κατεύθυνση καλυτέρευσης της ζωής των ανθρώπων. Δεν μπορούν να επιτευχθούν καν οι μινιμουμ μεταρρυθμιστικές πολιτικές που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση που τόσο πολύ έχει προβάλλει σε επικοινωνιακό επίπεδο και οι όποιες συμφωνίες δεν αποτελούν παρά συνέχεια των προηγούμενων («γέφυρα» vs μνημόνιο). Και αν ο ένας άξονας είναι η δομική υπόσταση της ΕΕ, τότε σίγουρα ο άλλος άξονας είναι ότι καμία κυβέρνηση, ακόμα και αν αυτή χαρακτηρίζεται ως «φιλολαϊκή» δεν μπορεί να παραχωρήσει ούτε τα ελάχιστα στους από τα κάτω, αντίθετα αυτοί οι ίδιοι οφείλουν να αγωνιστούν προκειμένου να τα κερδίσουν. Παράδειγμα, ο αγώνας των φυλακισμένων αγωνιστών και του κινήματος αλληλεγγύης σε αυτόν που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη, παλεύοντας για την κατάργηση του κουκουλονόμου, του τρομονόμου, της βίαιης λήψης DNA, καθώς και εξέτασής του από εμπειρογνώμονα και του κατηγορουμένου και η μη λήψη DNA από μίγματα άνω των 2 ατόμων, την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και την άμεση απελευθέρωση του πολυτραυματία Σ. Ξηρού, δείχνει τον δρόμο για το πώς όταν οι από τα κάτω της κοινωνίας παλεύουν ενάντια στους δυνάστες τους μπορούν να χτίσουν αναχώματα και να παλέψουν από καλύτερες θέσεις μάχης στην διαρκή σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο.

Ως αναρχικοί κομμουνιστές, στεκόμαστε απέναντι σε λογικές συναίνεσης με τους κυβερνώντες οι οποίες αναθέτουν την επίλυση των προβλημάτων σε κάποιους ειδικούς της πολιτικής και θέτουν αναχώματα ή επιδιώκουν να αντικαταστήσουν την ανάπτυξη ενός δυναμικού και αδιαμεσολάβητου κοινωνικού και ταξικού κινήματος. Το τελευταίο είναι αυτό το οποίο θα ασκήσει πιέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, είναι αυτό που θα κερδίσει μέσω ακηδεμόνευτων αγώνων την καλυτέρευση των όρων της ζωής μας και θα χτίσει στην πράξη τους όρους εκείνους για την κοινωνική επανάσταση και την έλευση της κοινωνίας εκείνης όπου όλοι θα είμαστε συμμέτοχοι και υπεύθυνοι για τα κοινά και όχι κάποιοι ειδικοί που τους αναθέτουμε τις προσωπικές και τις συλλογικές μας τύχες.

Και στον ευρωπαϊκό νότο, ακηδεμόνευτος αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

«Αντί να εμπιστεύεσαι την υπεράσπιση των συμφερόντων σου σε Άλλους, δες το πράγμα από μόνος σου. Αντί να προσπαθείς να επιλέξεις συμβούλους που θα σε καθοδηγούν σε μελλοντικές πράξεις, κάνε το αυτό από μόνος σου, και κάνε το τώρα! Άνθρωποι που έχουν καλή βούληση δε θα έπρεπε να κοιτάνε μάταια επί μακρόν για την ευκαιρία.

Μην ψηφίζεις!»

Γιατί Δεν Ψηφίζουν οι Αναρχικοί – Élisée Reclus

H δημοκρατία θέτει πάλι τα ψευτοδιλήμματά της στους πολίτες της χώρας, προκειμένου αυτοί να επιλέξουν τον νέο διαχειριστή-σωτήρα. Για ένα μήνα, οι ειδικοί της πολιτικής θα θυμηθούν και θα προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους υποσχόμενοι τα πάντα με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Θα προβούν σε θεαματικές συλλήψεις αγωνιστών/στριών και θα σπείρουν το φόβο ή θα καλλιεργήσουν αντίστοιχα την ελπίδα προκειμένου να γαντζωθούν στην εξουσία. Σε αυτήν τη συγκυρία, όμως, κάτι περισσότερο συμβαίνει σε σχέση με τα προηγούμενα εκλογικά πανηγύρια, ενόψει της διαφαινόμενης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Επιχειρείται να καλλιεργηθεί μια συνθήκη ξεπλύματος αυτού του σάπιου και υποβαθμισμένου στα μάτια της πλειοψηφίας των από τα κάτω της κοινωνίας, πολιτικού συστήματος. Επιχειρείται η αποκατάσταση της δημοκρατίας, παραγνωρίζοντας ότι μέχρι τώρα είχαμε αυτό το πολιτειακό μοντέλο. Επιχειρείται η εικονική επαναφορά του κοινωνικού κράτους, του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, αυτού που μέσα στον καπιταλισμό μπορεί και στέκεται δίπλα στον πολίτη προκειμένου να ευημερεί πρόσκαιρα χωρίς όμως και να πλήττονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιχειρείται η καλλιέργεια της αυταπάτης περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού, όπως και ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας και γενικώς των θεσμών του κράτους, καθώς θα κυβερνά για πρώτη φορά αριστερά.

Το προηγούμενο διάστημα, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εν συνεχεία, κινήθηκαν στην λογική της πλήρους εφαρμογής των εντολών των ντόπιων και ξένων αφεντικών, μέσω της πιστής τήρησης των μνημονίων και των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με την ΕΕ, τους δανειστές και τους μηχανισμούς επιτήρησης. Στο όνομα της ανάπτυξης των κεφαλαιοκρατών, η κυριαρχία δε δίστασε να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό των απολύσεων, της επιστράτευσης απεργών, της κατάργησης συλλογικών συμβάσεων εργασίας και εν γένει εργατικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια μέσω ταξικών αγώνων. Στο κοινωνικό επίπεδο, επιδόθηκε στη λογική της διάχυσης του απόλυτου φόβου στην κοινωνία, προκειμένου να περάσει τα μέτρα που πλήττουν ευθέως μεγάλο μέρος της. Ενεργοποιώντας τη χρυσή εφεδρεία του αστικού κράτους σε περιόδους κρίσης, ανέδειξε τους ναζί της χρυσής αυγής, ώστε να παίξουν το ρόλο του παρακρατικού και να κάνουν αυτά που η νόμιμη εξουσία δεν μπορούσε, δίπλα και σε συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής και έτσι ώστε να μπορέσει να βάλει στην ατζέντα ζητήματα που η επίλυση τους σύμφωνα με τους ίδιους χρειαζόταν πιο δραστικές κινήσεις χωρίς όμως να κινδυνεύσουν να χαρακτηριστούν ακραίοι καθώς όρισαν το άκρο ως την ΧΑ (στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράκτης στον Έβρο, φυλακές τύπου γ, αγριότητα της ΕΛ.ΑΣ. ακόμη και μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους). Εφαρμόζοντας το δόγμα μηδενικής ανοχής απέναντι στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, επιχείρησαν να καταστήσουν σαφές ότι η δημοκρατία είναι εδώ προκειμένου να επιβάλλει το αξίωμα «νόμος και τάξη».

Παρόλα αυτά όμως, όλο αυτό το διάστημα, οι αναρχικοί/ές, αλλά και άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, όπως οι κάτοικοι στις Σκουριές με τον αγώνα τους ενάντια στα Μεταλλεία χρυσού στην περιοχή τους, οι εργάτες/τριες της ΒΙΟ.ΜΕ που αυτοδιαχειρίζονται το εργαστάσιο που πήραν στα χέρια τους, οι καθαρίστριες του Υπουργείου οικονομικών, απεργοί και άλλοι/ες, έδωσαν και δίνουν έναν πολύμορφο αγώνα μερικό ή ολικό ενάντια σε αυτούς που μας κλέβουν τις ζωές στο όνομα της «ανάπτυξης» και για τη διατήρηση τους με κάθε μέσο στην εξουσία. Οι αγώνες που ξετυλίχτηκαν το προηγούμενο διάστημα, βάζουν μια ψηφίδα στο μωσαϊκό του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που διεξάγουν οι από τα κάτω της κοινωνίας. Λάθη, ελλείψεις, αποσπασματικότητα θα υπάρχουν πάντα, καθώς έτοιμες λύσεις δεν υπάρχουν στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Η γόνιμη αυτοκριτική και τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε μας κάνουν πάντα καλύτερους για την επόμενη φορά.

Ωστόσο, οι έννοιες της αντιπροσώπευσης και ανάθεσης είναι ριζωμένες σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής. Από τα σχολεία, τη Βουλή των Εφήβων, μέχρι τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό στην εργασία και, τέλος, στις εκλογές. Όλοι οι επίδοξοι «εκπρόσωποι» των από τα κάτω δίνουν την ψευδαίσθηση κάποιου ανταλλάγματος στους επίδοξους ψηφοφόρους τους, δημιουργώντας συναίσθημα συνενοχής στους από τα κάτω. Ή με το αγωνιστικό προφίλ που επιδεικνύουν, δίνουν ψεύτικες ελπίδες στους εξουσιαζόμενους, ενώ ουσιαστικά είναι και αυτοί προστάτες του κεφαλαίου. Μιλάνε για ελευθερία στη ψήφο αλλά αυτό που ζητάνε είναι η έκφραση γνώμης μεταξύ συγκεκριμένων υποψηφίων και μορφωμάτων που προβάλλονται και αναδεικνύονται ανάλογα με τα συμφέροντα κάθε φορά και όχι η ελεύθερη έκφραση που μπορεί να συμπεριλαμβάνει εκτός από πρόσωπα και μορφές κοινωνικής οργάνωσης ή οικονομικής κτλ.

Μέσω των εκλογών επιχειρείται από όλα τα κόμματα να αναδειχθεί το αίσθημα της αγάπης για την πατρίδα. Από το δουλειά για όλους τους Έλληνες/ίδες και μείωση της ανεργίας, στην «ανάπτυξη» για το καλό της Ελλάδας, το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας διοχετεύεται εντέχνως σε κάθε προεκλογική ομιλία με σκοπό την προσέλευση στις κάλπες και τη νομιμοποίηση των ειδικών της πολιτικής στα μάτια των από τα κάτω. Αυτό όμως που εσκεμμένα αφήνεται πίσω είναι άνθρωποι που από καθαρή τύχη γεννήθηκαν σε άλλη χώρα ή γενικότερα δεν είναι Έλληνες/ίδες. Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούνται από κάποιους πολιτικούς για να δείξουν το ανθρωπιστικό τους προφίλ και από άλλους αντιμετωπίζονται ως εχθρός ώστε να αποπροσανατολίσουν τους από τα κάτω και να μην αντιστέκονται στους πραγματικούς ενόχους, στο κράτος και το κεφάλαιο. Από τη μία έχουμε τον φράκτη στον Έβρο και αμφίβολες «διασώσεις» πλοίων από το λιμενικό και από την άλλη έχουμε υποσχέσεις και εξαγγελίες για ίση μεταχείριση, για χαρτιά σε όλους τους μετανάστες/στριες και ελευθερία αυτών να ζήσουν στην Ελλάδα ή να μεταβούν σε άλλη χώρα της Ευρώπης.

Το κράτος, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει για να εξασφαλίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου βρίσκει πολλούς τρόπους αναπαραγωγής. Συνεχώς ξεπροβάλλουν νέα μορφώματα ανάλογα με την συγκυρία και το εμπόριο ελπίδας ξεκινά. Προσπαθούν να επιχειρηματολογήσουν ότι αποτελούν κομμάτι των από τα κάτω με το αν και που έχουν δουλέψει, προσπαθούν να δείξουν πόσοι καλοί αντιπρόσωποι είναι με κάθε μέσο και τρόπο με την βοήθεια επικοινωνιολόγων, λες και πρόκειται για διαφήμιση προϊόντος στη τηλεόραση. Αυτό ακριβώς όμως είναι, προϊόν το οποίο όσο έχει ζήτηση προβάλλεται και έχει άφεση αμαρτιών ενώ όταν χάσει την αξία του αυτές βγαίνουν στην επιφάνεια και εκμεταλλεύονται ώστε να ξεπλυθεί ο επόμενος πολιτικός.

Η λογική της ανάθεσης της κοινωνικής διαχείρισης σε κάποιους, αποσυμπιέζει τη θέληση για την όποια δυναμική και μαχητική διεκδίκηση των από τα κάτω. Η αίσθηση ότι κάποιος άλλος θα επιλύσει τα προβλήματα, εφησυχάζει τους εξουσιαζόμενους και ανάγει τους εξουσιαστές αυθαίρετα σε αυθεντίες. Συγκεκριμένα, το ανταγωνιστικό κίνημα μέσα στα προηγούμενα χρόνια προσέκρουσε πάνω στο βράχο της ανάθεσης και της ελπίδας σε έναν νέο σωτήρα με αριστερό πρόσημο, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αναρχικοί/ές θεώρησαν ότι έχει έρθει ο καιρός να μετάσχουν σε πολιτικά μέτωπα, αντί να δώσουν τη μάχη μαζί με τους ανθρώπους που εκδηλώνουν διάθεση για αγώνα μέσα σε κοινωνικά μέτωπα που αναπτύχθηκαν για διάφορα θέματα (ενδιάμεσοι αγώνες) όλο το προηγούμενο διάστημα και έστρεφαν οι ίδιοι την πλάτη τους στην παρουσία κομματικών μηχανισμών μέσα στις διαδικασίες, ακόμα και αυτών των μηχανισμών που μάλλον ψηφίζουν. Στον αγώνα των καθαριστριών, στον αγώνα των εργαζομένων της ερτ και, γενικώς, στην πτώση των κινητοποιήσεων στον δρόμο, φάνηκε ξεκάθαρα ότι η ανάθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, η λογική του «μη χείρον βέλτιστον», ήταν αυτή που επικράτησε σε μεγάλο βαθμό μέχρι σήμερα και σε συνδυασμό με την στρατηγική του «νόμος και τάξη» που επέβαλε η συγκυβέρνηση, υπήρξε μια μεγάλη οπισθοχώρηση στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο.

Ως αναρχικοί/ές κομμουνιστές/στριες, πιστεύουμε ότι καμία καλυτέρευση για τους εξουσιαζόμενους δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από τις εκλογές, από τα αστικά κοινοβούλια και από καμία κυβέρνηση, ακόμα και αν αυτή είναι μια αριστερή κυβέρνηση. Ακόμα περισσότερο, στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού όπου οι διαχειριστές σε κάθε χώρα δεσμεύονται από χίλιες μεριές, όπως η ΕΕ, Η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις κυβερνήσεις άλλων χωρών, οι όποιες ψευτοελπίδες θα μπορούσε να έχει κάποιος καλοπροαίρετος σίγουρα μηδενίζονται. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ περί ισότιμου μέλους της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και σχετικά με την ακύρωση μνημονίων και διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας, είναι φρούδες ελπίδες. Από τη στιγμή που ο ίδιος καλλιέργησε τη λογική ότι οι εκλογές θα φέρουν τη λύση με το να γίνει κυβέρνηση, αποθάρρυνε ή εφησύχασε τα αγωνιζόμενα κομμάτια από το να πιέζουν για όλα αυτά με την ενεργή παρουσία τους στο δρόμο. Ακόμα και η ρεφορμιστική πολιτική, αυτή της διαχείρισης του καπιταλισμού, δεν μπορεί να έχει ούτε αυτά τα ελάχιστα αποτελέσματα, αν παράλληλα δεν πλαισιώνεται από μαζική και συγκρουσιακή διάθεση συνέχεια στους δρόμους, μέσω γενικών απεργιών κτλ.

Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, επανανοηματοδοτήθηκαν λέξεις και πλασαρίστηκαν μ` αυτό το τρόπο σκοπίμως πάλι, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ή και άλλων μορφωμάτων που βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. «Δεν έχουμε δημοκρατία, έχουμε χούντα!! Άρα η συγκυβέρνηση πρέπει να πέσει για να επανέλθει η δημοκρατία!» Σε αυτό το σημείο να σταθούμε με μεγάλη προσοχή. Όπως έχει ειπωθεί, βρισκόμαστε σε μια περίοδο που σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας και τα κόμματα έχουν αποδομηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης, το ίδιο και οι θεσμοί με πρώτο και καλύτερο το κοινοβούλιο. (Ας μην ξεχνάμε το κύριο σύνθημα των αγανακτισμένων του Συντάγματος με όλα τα αρνητικά ή θετικά της κίνησης αυτής). Το γεγονός ότι το ίδιο το αστικό κράτος έχει επιλέξει να παρακάμπτει ακόμα και το ίδιο το σύνταγμα, τους δικούς του νόμους δηλαδή, δεν σημαίνει ότι έχει καταργηθεί η δημοκρατία και έχουμε περάσει σε χούντα (η οποία έτσι και αλλιώς προϋποθέτει στρατιωτικό πραξικόπημα το οποίο δεν έχει συμβεί). Κάποιοι θα πουν ότι έχουμε ένα νέο είδος χούντας, την οικονομική χούντα. Αυτός ο όρος είναι πάλι αδόκιμος, καθώς δεν υπήρξαμε ποτέ ανεξάρτητοι από το υπερεθνικό κεφάλαιο, πάντα δανειζόμαστε και θα δανειζόμαστε. Το μόνο που αλλάζει από τις «περιόδους ευημερίας» στις περιόδους κρίσης είναι το ύψος του χρέους.

Σε αυτήν τη φάση, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα προσκρούει πάνω στα αδιέξοδά του με την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου και, ως εκ τούτου, τα κράτη δεν μπορούν να παρέχουν στους υπηκόους τους κάποιες στοιχειώδεις παροχές όπως τα προηγούμενα χρόνια που δεν είχαν γίνει ακόμα εμφανή τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης που ξεκίνησε το 2008 στην Αμερική και επεκτάθηκε παγκοσμίως. Πέρα από αυτό, ο νεοφιλελευθερισμός, δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά. Ήδη από το 1992, με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, προωθείται η οικονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Η πολιτική ενοποίηση, η οποία περιγράφεται και αυτή στη συνθήκη του Μάαστριχτ και την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η μη εφαρμογή της έχει οδηγήσει σε αυτή την τεράστια ανισότητα και αδικία να υπάρχουν χώρες πολλών ταχυτήτων μέσα στην ευρωζώνη, είναι μια διακήρυξη περισσότερο, παρά κάτι εφαρμόσιμο μέσα στον καπιταλισμό, όπου υπάρχουν ισχυρές οικονομίες, αδύναμες οικονομίες, ισχυρά κράτη και κράτη-περιφέρειες, καθώς αυτές οι ανισότητες το τρέφουν και αποτελούν προϋποθέσεις του.

Οι εκλογές δε θα λύσουν για ακόμα μια φορά κανένα πρόβλημα και θα διαψεύσουν πάλι όσους πιστέψουν στο νέο αυτό σενάριο που εφηύρε το σύστημα, όπως κάνει κάθε φορά εξάλλου. Ο καπιταλισμός και η δημοκρατία είναι αυτοί που ευθύνονται για τις στρατιές ανέργων, για τις αυτοκτονίες συνανθρώπων μας, για την καταστολή ενάντια σε όποιον αγωνίζεται και αύριο θα συνεχίσει να καταστέλλεται επειδή θα αγωνίζεται ενάντια στις αδικίες που θα εφαρμόζει η αριστερή κυβέρνηση σε αυτή τη φάση. Για μας δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε μια αριστερή ή δεξιά κυβέρνηση, ούτε και ανάμεσα σε μικρά ή μεγάλα κόμματα εντός και εκτός του κοινοβουλίου, καθώς γνωρίζουμε τον πρόσκαιρο χαρακτήρα των υποσχέσεών τους και καθώς μέσα στην αδικία που μας περιβάλλει μικρές οάσεις καλής και ευτυχισμένης επιβίωσης δεν μπορούν να σβήσουν την δίψα μας για ζωή. Όλες οι συγκρούσεις μεταξύ κομμάτων και προσώπων είναι εντελώς πλασματικές καθώς όλοι έχουν σαν στόχο τους την προώθηση της κρατικής δομής, την εφαρμογή αντίστοιχης πολικής με τις ανάγκες της αγοράς και όχι των ανθρώπων.

Αυτό που προτάσσουμε (η αυτοοργάνωση) δεν αποτελεί μια οργάνωση μακρινή και έξω από την κοινωνία που βιώνουμε σήμερα αλλά συμβαίνει γύρω μας. Άνθρωποι που κουράστηκαν να περιμένουν τα ψίχουλα με ανταλλάγματα του κράτους οργανώθηκαν και έφτιαξαν κοινωνικές δομές όπως κοινωνικά ιατρεία, διέθεσαν τα προϊόντα που παράγουν χωρίς τους μεσάζοντες και τη γραφειοκρατία. Βρέθηκαν δίπλα και έδειξαν την αλληλεγγύη τους σε άλλους ανθρώπους που τους έκοβαν ρεύμα και νερό ή έβγαζαν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμό. Δημιούργησαν κοινωνικά παντοπωλεία και διένειμαν ρούχα μακριά από τις λογικές της φιλανθρωπίας. Οργάνωσαν κουζίνες χωρίς χρηματικό αντίτιμο αλλά μόνο με την ανάγκη και τη ευχαρίστηση να γευματίσεις μαζί με αστέγους/ες, μετανάστες/στριες κτλ και μέσα από τη διαδικασία του φαγητού να χτίσεις δεσμούς ενάντια στην αποξένωση και τη φοβία που διοχετεύουν οι από τα πάνω.

Από την πλευρά μας, πιστεύουμε ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι μνημόνια ή όχι μνημόνια, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ, είναι κράτος και κεφάλαιο ή επανάσταση! Να τελειώνουμε τώρα με τις αυταπάτες και να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας, μακριά από τους ειδικούς της πολιτικής, αυτούς που το μόνο που τους νοιάζει είναι να αναπαράγουν την εξουσία τους και να ζουν εις βάρος των πολλών. Με αυτοοργάνωση να προχωρήσουμε στον δίκαιο δρόμο για την κοινωνική επανάσταση και την έλευση της αναρχοκομμουνιστικής κοινωνίας της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.

ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Σύμπραξη για τον Αναρχικό Κομμουνισμό

sympraksi.espivblogs.net| sympraksi2014@espiv.net